Ostatnia Era

Obudziłeś się. Czy raczej obudził Cię mróz... O ile bowiem na zachodzie panowało istne piekło, gdzie na każdym kroku szalał ogień i pożoga, tu, w Górach, było wręcz przeciwnie - chyba, że mówilibyśmy o innym piekle, lodowym. Gdy zacząłeś się rozglądać, nie było nic poza śniegiem - dziwne, przecież byłeś w jaskini... w jaskini, która wcześniej była sucha. I wtedy zrozumiałeś: przecież zasłoniłeś wylot, zasłoniłeś wylot szatą, zdartą z jednego z napotkanych trupów... To była cała rodzina. Pamiętasz, że mieli dwójkę dzieci, dwie córeczki. Patrzyły się na Ciebie zmrożonymi białkami oczu z całą obojętnością, na jaką stać trupy, patrzyły, jak zdzierasz ubranie z kogoś, kto pewnie był niegdyś ich ojcem, i jak odchodzisz, wchłonięty znów przez wichurę, zostawiając zamarzniętych samych sobie pośród głuszy. Kiedy to było? Tego nie byłeś pewien. Nie byłeś pewien, nie wiedziałeś nawet, jaka była pora roku - co dopiero dzień? Rachubę czasu straciłeś, gdy tylko wszedłeś między góry... tutaj bowiem panuje chyba wieczna zima, trwa przez cały rok. A teraz znalazła, znalazła Cię w Twym schronie... Wiatr bowiem zerwał szatę i zima wlała się do środka. Co jednak z tym zrobisz, to zależy od Ciebie - choć nie chciałeś zginąć, wiedziałeś, że zgubiłeś drogę, a wszelaki szlak się urwał. Może jednak Korhan nie chce, żebyś się poddawał, gdy już przecież tak daleko zaszedłeś?