Ostatnia Era

Minął miesiąc, odkąd wyruszyłeś ze swoją misją z okolic Tiarrim. Przez cały ten czas miałeś szansę na własne oczy zobaczyć, jak upada Isellon, jak giną niedobitki i jak ich trupy przejmuje ogień, a dusze Curpsus - Twój nowy pan. Jak upada sprawiedliwość, pokój, ład i porządek, z którymi nauczono Cię przecież nie tak dawno walczyć. Nieraz też sam otarłeś się o śmierć, gdy to jakieś spragnione krwi demony rzucały się ku Tobie, ostudzając swój zapał dopiero wtedy, gdy pokazałeś im pierścień... dopiero wtedy. Co nie zmienia faktu, że jednak stałeś się zły. Czułeś to, czułeś, czułeś każdym porem skóry, każdym mięśniem, każdym włosem oraz każdą niemal tkanką. Czułeś, jak ogarnia Cię ta mroczna euforia, każąca śmiać się, gdy ujrzysz śmierć, czy raczej śmiać się śmierci w oczy. A może jedno i drugie? Teraz to już nieważne, bowiem dotarłeś do celu. Dotarłeś do Gór, ostatniego bastionu. Miejsca, w którym skrzyżowały się drogi wszystkich ras. Nawet Mrocznych, z tego co słyszałeś, bowiem i oni okazali swoją słabość w dniu ich sądu... Ty jednak nie możesz, choćby Cię armia goniła. Nie możesz, i dobrze, doskonale o tym wiesz. Tak jak wiesz o demonach, inwigilujących każdy Twój krok, śledzących Cię - jakby były tuż za Tobą. Czułeś się trochę jak dziecko, bojące się stwora z szafy, tyle że Ty dobrze znałeś tego właśnie potwora. I wiedziałeś, co Cię czeka, jeżeli TEGO nie zrobisz. Dlatego miast stać i się gapić na ośnieżone szczyty gór, odcinające się swą bielą od mrocznego nieba, zaraz też ruszyłeś w stronę górskich stoków. Na razie nie było to jednak nawet ich podnóże, dopiero równiny, które oddzielały niegdyś żyzny Allandorn od krainy krasnoludów. Jednak w końcu nie wytrzymałeś: musiałeś na nie popatrzeć. Bowiem nawet mimo przemiany Twoja psychika wołała o normę: czułeś to, lecz wiedziałeś, że to odczucie się powoli poddaje. O tak, demony dalej robią swoje. Do dzisiaj budzisz się z krzykiem, ujrzawszy znów w marach tą samą salę tortur, tą samą ciemną piwnicę. Swojego oprawcę, śmierdzącego siarką. I szybkie spojrzenie na ich narzędzia, tak wymyślne i piękne w swoim mrocznym przeznaczeniu. Budziłeś się, czułeś je w swym umyśle. Wiedziałeś, że nie możesz się poddać. Dlatego szedłeś.

(Zaczynamy! :D)